Ημερολόγιον από τον Πόλεμο του 1940, Στέλιος Τζιρόπουλος, Νέα Θέσις

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940 (Με Παράλληλα Εδάφια από την Αρχαία μας Ιστορία). 

Έχει υπολογισθή ότι το έτος 2000 ελάχιστοι από εκείνους που πολέμησαν στην Πίνδο και στην Β. Ήπειρο, "στον πόλεμο της Αλβανίας" όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε, θα βρίσκωνται ακόμη ανάμεσά μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχουμε πια μαρτυρίες από πρώτο χέρι, από αυτόπτες μάρτυρες, για να ακούσουν, να γνωρίσουν, να μάθουν και να διδαχθούν οι νεώτερες γενιές, το πως πολέμησαν οι παππούδες τους εκείνον τον τρομερό χειμώνα του 1940 όχι μόνον επάνω στα κακοτράχαλα και χιονισμένα βουνά μας, αλλά και στην "ημετέραν θάλασσαν" και στους συννεφιασμένους από τα σύννεφα του πολέμου ουρανούς μας. Και καθώς η Ιστορία, τόσον η αρχαία όσο και η νεώτερη, σήμερα ξαναγράφεται (από στρατευμένους "ιστορικούς") πάντοτε εις βάρος των Ελλήνων, αγνοώντας τους ή αδικώντας τους, μαρτυρίες όπως αυτές των σημειώσεων που πολλοί Έλληνες φαντάροι κρατούσαν στο Μέτωπο, επιβάλλεται να γίνουν ευρύτερα γνωστές. Με την διασταύρωσι των πληροφοριών που μας παρέχονται από αυτά τα "Ημερολόγια" και από τα γραφόμενα στις εφημερίδες εκείνης της εποχής, ελέγχεται εύκολα τόσον η γνησιότης όσο και η τυχόν πλαστογράφησις των ιστορικών καταγραφών και κρίσεων. Έτσι, οι οποιεσδήποτε αλλοιώσεις δεν θα εδραιωθούν, ούτε η λήθη θα σκεπάση τα όσα έχουμε χρέος να θυμόμαστε.
"...των αγαθών ανδρών άξιον εστιν επιμνησθήναι... και εγκωμιάζειν την εκείνων αρετήν" (Αισχίνης κατά Κτησιφ. 152)
Στην Σπάρτη και στην Κρήτη, οι προγονοί μας είχαν θεσπίσει νόμο σύμφωνα με τον οποίον οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, συνήθως μετά το δείπνον, έπρεπε να διηγούνται στους νεωτέρους τα πολεμικά τους κατορθώματα με σκοπό να διεγείρουν την φιλοτιμία τους και να τονώσουν την φιλοπατρία τους.
Ο Έλλην δεν είναι πολεμοχαρής. Ούτε επιθυμεί τον πόλεμο για τον πόλεμο. Όταν όμως χρειασθή να πολεμήση προκειμένου να υπερασπισθή την ελευθερία του, την γη του, τα ιερά και όσια της φυλής, τότε τον πόλεμο δεν τον φοβάται. Γι' αυτό και ξεκινά πάντοτε, όπως ξεκίνησε και το 1940, με τραγούδι και πηγαίο ενθουσιασμό. Η ομηρική λέξις για την μάχη, η "χάρμη", παράγεται από την χαρά· "μνησώμεθα χάρμης" λέει ο Όμηρος (Οδ. χ 73). "Γίνεται ο πόλεμος χαρά, τα φονικά παιγνίδια", λέει το Δημοτικό τραγούδι. Είναι η πολεμική χαρά, η αγόγγυστη προθυμία και ορμή για τον αγώνα, "η μετά χαράς μάχη" όπως γράφει και ο λεξικογράφος Ησύχιος. Έτσι εξηγείται γιατί "τα παιδιά της Ελλάδος" εκείνο το πρωινό της θρυλικής 28ης Οκτωβρίου του 1940 "μνήσαντο χάρμης" (Ιλ. Δ 222) και ξεκίνησαν "με το χαμόγελο στα χείλη" που τόσο εντυπωσίασε τους ξένους ανταποκριτάς...

(Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Συγγραφέας: Στέλιος Τζιρόπουλος

Έκδοση: Εκδόσεις Νέα Θέσις (1997)

Περιγραφή: Σελ. 144, μαλακό εξώφυλλο, 21 Χ 14 εκ.

Κατάσταση: ΑΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΤΟ.

Βάρος κατά την αποστολή: 420 γρ.

Ετικέτες: 1940